ยังไม่หายไปไหน แค่งานเยอะเฉยๆ

สวัสดีครับคุณผู้อ่านทุกท่าน

ผมเองก็ต้องยอมรับครับว่า ช่วงนี้งานเยอะขนาดไม่มีเวลาให้กับบล็อกเลยครับ อาทิตย์ก่อนนี่ก็
เพิ่งเสร็จจากค่ายลูกเสือมา ขอบอกตรงๆครับว่า เหนื่อยมาก ไปค่ายวันแรก รู้สึกเหงามาก
เพราะยังไม่ได้คุยกับแม่สักเท่าไร เนื่องจากว่าผมเองก็เพิ่งกลับจากเกาหลีมา (แนะนำให้เปิดเพลง
ข้างล่างประกอบ อารมณ์เดียวกัน)

เชื่อไหมครับว่า ยิ่งมืดเท่าไร มันก็ยิ่งเหงา คุยกับเพื่อนมันก็แก้เหงาอะไรผมไม่ได้เลย
ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้นะ จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เป็นคนขี้แย อยากอยู่แต่กับบ้าน ร้องหาแม่เลย
แต่ความรู้สึกมันเหงา มันอ้างว้างไงไม่รู้ครับ คิดถึงบ้าน คิดถึงเกาหลี (อารมณ์ค้างอยู่เลยตอนนั้น)
คิดถึงเพื่อนๆใน Twitter (บ้าเข้าไปใหญ่) ความรู้สึกมันค่อยๆบีบเข้ามาเรื่อยๆ ผมก็อดทนมาได้
ถึงวันสุดท้ายของค่ายล่ะครับ

พอมาอาทิตย์นี้ ค่อยดีใจหน่อย มีเวลาว่างกับเขาบ้าง แต่ก็นะครับ งานมันก็ยังคงรายล้อมเข้ามา
มีอะไรให้ทำอีกเยอะ ชอบคำนี้มากครับ “เพราะชีวิตคือการเดินทางโดยตลอด” ต้องขอบคุณพี่
เม่นมาก ที่ทำให้รู้จักคำนี้ และได้หยิบยกขึ้นมาใช้ ผมเข้าใจว่ามันคือการเดินทางนี่ล่ะ ทำให้ผม
ยอมทุ่มเท ทำมันไปเพราะทุกๆสิ่งก็คืออะไรที่เราก็ต้องเผชิญมันอยู่แล้ว การที่ไม่เผชิญคือการ
หลีกเลี่ยงมัน และก็เชื่อว่าหลีกเลี่ยงได้ไม่นาน

เสาร์ก่อนจริงๆแล้ว ผมต้องเข้าไปแข่ง Robocode ที่ ม.เกษตรศาสตร์ครับ ผมก็เพิ่งรู้ว่าตัวเอง
เข้ารอบ คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ ผมเองก็ตั้งใจจะแข่งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มาดูเวลา ช่วงที่แข่ง
เป็นช่วงที่ไปเกาหลี ผมก็ตั้งปณิธานไว้ครับว่า ผมจะต้องเขียนโค้ดให้ทัน แล้วฝากน้องอัพโหลด
โค้ดให้

ตอนสมัครมันก็มีให้เราทดสอบหุ่นยนต์ โดยการทดลองอัพโหลดขึ้นไปครับ เมื่อเราอัพโหลดขึ้นไป
ได้แล้ว ก็คือผ่านครับ

หลังจากนั้น ผมก็ลืมเรื่องโค้ด และไปสนุกที่เกาหลีให้เต็มที่ เสียดายเหมือนกันครับ

กลับมา เพิ่งทราบว่า มันเลื่อนกำหนดส่งโค้ด แต่ก็นะ มารู้ในวันที่เขาหมดเขตส่งคืนนั้น ผมก็
ไม่ไหวหรอกครับ วันนั้นก็เหนื่อยอีกวัน

จนมารู้ก่อนที่จะแข่งรอบชิง 2-3 วันจาก นัทตี้ @tanaster ที่ถามผมเกี่ยวกับเรื่องแข่งนี่ล่ะ
ว่า ผมจะไปแข่งไหม ? Robocode อะ

ผมก็งงล่ะสิครับ จะไปแข่งได้ไง ตัวไปเกาหลี โค้ดก็ไม่ได้ส่ง

นัทตี้ก็เลยส่งลิงก์มาบอกว่า เนี่ย ผมก็เข้ารอบ

ผมก็ตกใจครับ จะบ้าเหรอ ติดได้ยังไง โค้ดไม่ได้ส่งเนี่ย มาดูที่โค้ด มันเป็นโค้ดที่เราทดลองส่งไปครับ
แล้วที่น่าสนใจคือ มันเป็นโค้ดที่เบสิกที่มันสร้างให้ตอนที่เราเปิดโปรแกรม คือ

เดินหน้า – ถอยหลัง – หมุนเรดาร์ สแกนเจอหุ่นยนต์ให้ยิง !!

โอ้วว เบสิกก เบสิกมากๆ

ก็ยังหลงเข้าไปในรอบชิงชนะเลิศ 50 คนสุดท้ายครับ

นี่ล่ะครับความฟลุคของผม และปีนี้ก็พลาดอีกล่ะครับที่ผมไม่ได้เข้าไปแข่งรอบชิง เนื่องจากว่า
ความพร้อมผมไม่มีเลยครับ ไม่ได้เตรียมตัวอะไร บวกกับ ที่นั่นค่อนข้างประสานงานแย่กว่าปีที่
แล้ว มันก็หมดกำลังใจที่จะไปแล้วครับ

วันนี้มีเวลาเขียนบล็อกสั้นๆ ข้อความข้างบนอาจจะไม่ให้อะไรกับผู้อ่านเลยแม้แต่น้อย
แต่ตั้งใจจะมาบอกว่า ยังมีเร่ืองสนุกๆให้เล่าอีกเยอะครับ ขอเวลาให้ผมพักเหนื่อยก่อนแล้วกัน 🙂

แล้วเจอกันครับ !!