มีบทสัมภาษณ์ที่น่าสนใจเกี่ยวกับ “นักแปลบทภาพยนตร์” ที่คุณยูแจซอก (유재석) และคุณโชเซโฮ (조세호) ได้สัมภาษณ์คุณ “ฮวังซอกฮี (황석희)” นักแปลบทภาพยนตร์ที่ได้รับการยอมรับจากผู้ติดตามชาวเกาหลีมากคนหนึ่ง และโด่งดังจากการแปลภาพยนตร์เรื่อง Deadpool ถึงขนาดคอมเมนต์ชาวเน็ตเกาหลีบอกว่า “ต้องมีรางวัลให้คนแปลซับด้วยแล้วหรือเปล่า”

ยอมรับว่ามีหลายมุมมองที่ไม่เคยได้คิดตามมาก่อน สำหรับคนที่ทำอาชีพเป็นนักแปลครับ โดยคุณซอกฮีกล่าวว่า “ไม่ได้แปลว่าเห็นบทบรรยายแล้วจะสามารถแปลได้ทันที ถ้าหากแบ่งเวลาการแปลบทออกเป็น 10 ส่วน, 2 ส่วนคือส่วนที่คุณเข้าใจ และคุณจะต้องใช้เวลาอีก 8 ส่วนไปกับการแต่งประโยค”

“หลายคนอาจจะเข้าใจผิดว่า นักแปลจะต้องเป็นคนที่เก่งภาษาอังกฤษมากๆ แต่ในความเป็นจริงแล้วการแปลเป็นคนละส่วนกับการตีความ เมื่อตีความเสร็จแล้วส่วนถัดไปจึงจะเป็นการแปล”

หลายเรื่องที่ตัวเขาเองต้องทำการบ้านไปล่วงหน้า โดยเฉพาะเรื่องที่มีฐานแฟนคลับ (แฟนด้อม) เยอะๆ หรือตัวละครที่ได้รับความนิยมเป็นพิเศษ หรือมีโครงสร้างเรื่องเป็นจักรวาลใหญ่ๆ ก็ต้องไปทำการบ้านว่าในชุมชนนั้นๆ มีวิธีการบริโภคคอนเทนต์อย่างไร ต้องทำการบ้านเยอะขึ้นผ่านการอ่านหนังสือ หรือแม้แต่กระทั่งศึกษาว่าผู้กำกับหนังเรื่องนั้นมีรสนิยมอย่างไร เพื่อสามารถปรับอารมณ์และความรู้สึกของการนำเสนอได้ตรงกับความตั้งใจได้มากที่สุด

คุณฮวังซอกฮี เข้ามาสู่วงการการแปลตั้งแต่สมัยเรียนเรียนอยู่ม.ปลาย โดยเริ่มจากแปลสารคดีโดยรวมแล้วก็หลักๆ 5-6 ร้อยเรื่อง สู่การแปลภาพยนตร์ในโรง ความฝันของเขาคือการได้แปลภาพยนตร์ที่มีโครงสร้างของเรื่อง อย่างจักรวาลใหญ่ๆ และสิ่งที่เขาทำสำเร็จแล้วก็คือการได้ทำงานอยู่ในวงการนี้มากว่า 10 ปีกับผลงานแปลมากกว่า 500 เรื่อง

คำที่แปลยากสำหรับนักแปล?

คำที่อยากสำหรับคุณซอกฮีคือ คำง่ายๆ ทั้งหลายนี่แหละ เช่น Hey, Hi, OMG แม้ว่าจะเป็นคำทักทาย ที่ตัวละครจะพูดซ้ำๆ ทั้งเรื่อง แต่ในบริบทภาษาเกาหลีการจะทักทายด้วยคำเดิมๆ ก็จะไม่เข้าจึงต้องหาคำที่เหมาะสมในแต่ละสถานการณ์

เหตุการณ์แปลผิด?

คุณซอกฮียอมรับว่ามี สิ่งสำคัญคือต้องยอมรับผิดให้ได้ และไม่ทำให้เกิดข้อผิดพลาดขึ้นอีกครั้ง

ฟีดแบคเกี่ยวกับการแปลที่ไม่ชอบที่สุด?

”ทำไมแปลลวกจัง/ แปลส่งๆ จัง” – คุณซอกฮีบอกว่า ถ้าจะติงในส่วนของคุณภาพการแปลนั้นพอรับได้ แต่การตำหนิในส่วนของความพยายามเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ตัวเขาเองเคยพยายามรับข้อเสนอแนะการแปลของตัวเองผ่านทางอีเมล น้อมรับข้อเสนอต่างๆ แต่ก็พบว่าไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น จนท้ายสุดต้องปิดไปเพื่อรักษาสุขภาพของตัวเอง

เป็นหนึ่งในเรื่องราวของคนที่มีความสามารถในการใช้ภาษามาฝากกันครับ มีข้อคิดรวมถึงทัศนคติดีๆ ในการทำงานด้านสายการใช้ภาษา ส่วนตัวสิ่งที่รู้สึกเห็นด้วยคงเป็นเรื่องที่บอกว่า “การแปล” เป็นขั้นตอนหลังจากการตีความ และทำความเข้าใจ ดังนั้นความสามารถและความพยายามในการทำความเข้าใจเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ถือเป็นสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งที่นักแปลต้องมีเลยล่ะครับ

ใครที่สนใจสามารถไปติดตามบทสัมภาษณ์ในรายการ 유 퀴즈 온 더 블럭 (YouTube : tvN D ENT) (ภาษาเกาหลี) เต็มๆ ได้จากใน YouTube ได้เลย

จะบอกก่อนว่าเรื่องที่มาเล่าสู่กันฟังในวันนี้ มาจากการสังเกตการณ์ทั้งหมดครับ

หากย้อนไปก่อนเราจะรู้จักกับโควิด-19 ก็น่าจะได้ยินคำว่า “อู่ฮั่น” กันมาก่อน เนื่องจากเกิดการแพร่ระบาดหนักที่นั่น จนเป็นข่าวคราวปิดเมือง แต่ละประเทศตรวจสอบประชาชนในพื้นที่ก่อนจะส่งเครื่องบินไปรับ ทำให้พอเราได้รู้สึกถึงความรุนแรงของโรคนี้กันบ้าง

ช่วงที่ติดตามข่าวก็เดินทางกลับมาพักผ่อนที่ไทยช่วงเทศกาลตรุษจีนพอดี เอาตรง ๆ ที่ไทยในตอนนั้น ยังไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้กันเท่าไหร่ครับ วันที่เดินทางเตรียมกลับมาเกาหลีก็รู้แค่ว่าที่สนามบินน่าจะมีโอกาสเสี่ยงที่เจอผู้คนเยอะ เราก็เตรียมสวมหน้ากากเอาไว้ ในวันที่เดินทางเกือบ 70% ของนักท่องเที่ยวที่สวมหน้ากากอยู่ในสนามบินสุวรรณภูมิ

เดินทางกลับมาทำงานที่เกาหลีวันที่ 27 มกราคม จำได้ว่าเลขผู้ติดเชื้อของเกาหลียังไม่เยอะเท่าไหร่ ไทยยังนำมาก่อนหลายคน มีเรื่องเคสผู้ติดเชื้อนอกจีนแผ่นดินใหญ่รายงานมาอย่างต่อเนื่อง ผมเรียกว่ากลับมาแล้วก็ใช้ชีวิตอย่างปกติอยู่สักพักและก็เชื่อลึก ๆ ว่าที่ไม่เกาหลีไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องนี้

ในขณะที่คนรอบข้าง เพื่อนร่วมงาน นั่งนับตัวเลขผู้ติดเชื้อรายวันให้ฟังทุกวัน ๆ เข้าสู่ตอนนั้นเกาหลีก็มีผู้ติดเชื้อหลัก 20-30 คนตามไทยมาเรื่อย ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นผู้สูงอายุ หรือผู้ที่เดินทางมาจากจีน, อู่ฮันเลยโดยตรง ตอนนั้นด้วยความที่จำนวนน้อยมาก ก็ทำให้เราพอนับได้ว่าผู้ติดเชื้อหมายเลขเท่าไหร่ เพื่อหาความเชื่อมโยงได้

สำนักข่าวเกาหลีหลายเจ้า จะทำรายงานเกี่ยวกับสถานการณ์โควิด-19 ก็เริ่มทำ Infographic จับโยงความสัมพันธ์ว่าผู้ติดเชื้อคนไหนมาจากไหน แพร่เชื้อให้ใคร มีความสัมพันธ์เป็นยังไง เพื่อทำให้การวิเคราะห์ง่ายขึ้นเนื่องจากโรคนี้ติดกับคนใกล้ชิดได้ง่าย  ช่วงประมาณต้นเดือนกุมภาพันธ์เกาหลีเริ่มจับตามองประเทศกลุ่มเสี่ยงอื่น ๆ นอกจากจีนตอนนั้นมีข่าวที่หญิงคนหนึ่งไปเที่ยวเมืองไทยกลับมาแล้วติดเชื้อ ก็เริ่มฮือฮาเพราะเป็นเคสแรก ๆ ที่มีผู้ป่วยติดเชื้อมาจากประเทศที่ไม่ใช่จีน

ผู้ติดเชื้อรายที่ 31 กับความตื่นตัวของคนเกาหลี

จนกระทั่งวันที่ 22 กุมภาพันธ์​ เรื่องราวของ “Super Spreader” ป้ามหาภัยก็เริ่มน่าจะเป็นที่พูดถึงบนโลกโซเชียล เมื่อผู้ติดเชื้อรายที่ 31 ของเกาหลีเป็นสมาชิกของโบสถ์​ลัทธิหนึ่งในเมืองแดกู ที่มีผู้เข้าร่วมพิธีเป็นจำนวนมาก นำมาซึ่งการแพร่กระจายและติดเชื้อในวงกว้างส่งผลให้เกาหลีใต้มีผู้ติดเชื้อสูงขึ้นหลักร้อยคนต่อวัน (และถ้าให้สรุปจากรายงานล่าสุดของวันที่ 13 มีนาคม ที่มีผู้ติดเชื้อยอดรวมทั่วประเทศในเกาหลี 7,979 คน เป็นเคสของลัทธินี้ไปแล้ว 4,780 หรือคิดเห็น 59.9%)

“คุณป้ามหาภัย” ที่คนไทยเรียกหรือ ผู้ติดเชื้อรายที่ 31 เป็นต้นเหตุที่ทำให้คนเกาหลี “ตื่นตัว” ที่จะออกมาปกป้องตัวเองอย่างจริงจังมากยิ่งขึ้น ทางการเกาหลีใต้ จากเดิมที่สามารถนั่งนับเป็นคน ๆ ได้ ก็ต้องเตรียมสร้างจัดการกับข้อมูลของผู้ป่วยไว้อย่างเป็นขั้นเป็นตอน ให้รองรับการทำงานกับผู้ป่วยที่มากขึ้น ท่ามกลางอุปสรรคเรื่องของแรงต่อต้านจากคนในลัทธิ และการไม่ให้ความร่วมมือในการเปิดเผยรายชื่อของผู้ร่วมลัทธิ ทำให้ทางการไม่สามารถตรวจสอบการเดินทางของแต่ละคนได้

ลัทธิ “ชินชอนจี” ที่อยู่ยังต้องรักษาความเชื่อจากผู้ศรัทธาทั่วประเทศอยู่เป็นจำนวนมาก ก็ไม่อ่อนข้อต่อรัฐบาลเท่าไหร่ในช่วงแรก ผู้คนที่นับถือบ้างก็ถูกกระแสสังคมต่อต้าน จะไปนมัสการที่โบสถ์อื่นก็ไม่มีใครรับ จนมีคำศัพท์ใหม่ปรากฏในอินเทอร์เน็ตช่วงหนึ่งที่ว่า “ชินมิ่งเอาท์” ที่มาจาก “ชินจอนจี” + “Coming out” การยอมรับว่าตัวเองเป็นคนในลัทธิก็กลายเป็นเรื่องที่หวาดกลัวของคนในโบสถ์เองเช่นกัน

ถึงช่วงนั้นการแพร่ระบาดในเกาหลีก็เริ่มหนักขึ้นอย่างจริงจังในปลายเดือนกุมภาพันธ์ มีการตั้ง Call Center 1339 ศูนย์ Hotline ตามภูมิภาค, ตั้งจุดตรวจกันอย่างรวดเร็ว และแน่นอนว่าในขณะนั้นหน้ากากอนามัยก็หมดอย่างรวดเร็วเช่นกัน จากที่เดิมชิ้นละ 15-40 บาท ราคาก็พุ่งไปชิ้นละ 100 บาท

การให้ข้อมูลที่รวดเร็ว ต่อเนื่องนำมาสู่การเผชิญกับ Fake News

สิ่งหนึ่งที่น่าเป็นห่วงของเกาหลีในขณะนั้น อย่างหนึ่งคือกระแสของข่าวปลอม (Fake news) ที่ก็รุนแรง ไม่ว่าจะเป็นการแพร่ภาพของผู้ป่วยตามสถานที่ต่างๆ, อาการของโรค ให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว หรือการเผยใบหน้าของผู้ติดเชื้อรายที่ 31 เพื่อสร้างความเกลียดชัง แต่สิ่งหนึ่งที่รัฐบาลเอาชนะเรื่องนี้ได้อย่างหนึ่งคือความร่วมมือของสื่อมวลชน และการออกมาทำหน้าที่ของรัฐ ในการรายงานสถานการณ์ทุกวันจึงเป็นสิ่งหนึ่งที่ออกมาจัดการกับเรื่องนี้ได้ค่อนข้างดี ประจวบเหมาะกับที่เกาหลีพิจารณา “ยกระดับความรุนแรง” เป็น “ขั้นสูงสุด”

ในฐานะคนที่อาศัย (เฉย ๆ) ในเกาหลีอย่างผม ในตอนนั้นก็รู้สึกตกใจว่าทำไมต้องยกระดับความรุนแรง เกรงว่าจะเป็นการสร้างความตื่นตระหนกให้กับประชาชนแทนหรือเปล่า ช่วงนั้นมีข่าวลือมากมายว่าหากเปลี่ยนระดับความรุนแรงเป็น ‘สูงสุด’ นี้ ก็มีโอกาสที่จะปิดประเทศกันเลยหรือเปล่า จะถึงขั้นต้องกักตุนอาหารเลยหรือเปล่า (ซึ่งจริง ๆ ก็ไม่ได้เป็นอย่างงั้น) แต่คิดว่าเพื่อเป็นการอำนวยความสะดวกในการจัดการ, ออกคำสั่งเด็ดขาดเกี่ยวกับการปราบปรามการชุมนุมหรือรวมตัวกันจนทำให้เกิดความเสี่ยง ก็เรียกว่าเป็น ‘ความใจถึงของรัฐบาล’ ที่ไม่ห่วงการประเมินจากต่างประเทศ แต่อาศัยประเมินจากสถานการณ์ภายในประเทศ ที่ผมพอจำคร่าว ๆ ได้ในวันที่ประกาศยกระดับ ปธน.เกาหลีใต้ มุน แจอิน ได้กล่าวไว้ทำนองว่า “เขาเคยประเมินว่าเราสามารถควบคุมได้ แต่เมื่อมีการแพร่กระจายที่มาจากวิถีที่ผิดปกติ ทำให้สถาณการณ์มันแตกต่างไปจากเดิม” และตัดสินใจยกระดับสถานการณ์

การจัดชุดทีมทำงานของกระทรวงสาธารณสุขเกาหลี ที่ให้ความสำคัญกับการให้ข้อมูลที่ถูกต้อง สื่อสารกับประชาชนอย่างต่อเนื่อง ด้วยความ “จริงใจและเยือกเย็น” ผมใช้คำนี้เพราะว่า ยังไม่มีข่าวผู้อำนวยการกรมควบคุมโรคคุณจอง อึนคยอง (정은경) ของขึ้นหรือตะหวาดใส่ใครเลย ซึ่งถ้าใครมีโอกาสได้ติดตามคลิปต่าง ๆ ก็น่าจะพอเข้าใจ ยิ่งในช่วงที่มีการระบาดแรก ๆ มีการตั้งศูนย์รายงานความคืบหน้าทั้งช่วงเช้าและช่วงเย็นมีรายงานวันละ 2 ครั้ง จนตอนนี้เปลี่ยนเป็นการรายงานวันละครั้ง มีการอัพเดตตัวเลขอย่างเป็นทางการบนสื่อโซเชียล โดยการแชร์ข้อมูลจากส่วนกลางอย่างต่อเนื่อง เปรียบเทียบจำนวน และที่สำคัญมีการใส่ลำดับของผู้ติดเชื้อทุกคนสำหรับการติดตามอาการ และวิเคราะห์เส้นทางต่าง ๆ แน่นอนข้อมูลพวกนี้เราสามารถเข้าไปเว็บไซต์ติดตามรายละเอียดได้หมด

มีการส่งข้อความเตือนภัยพิบัติเป็นข้อความเตือนจากผู้ให้บริการ แจ้งเตือนตลอดว่ามีผู้ติดเชื้อเพิ่ม อยู่ในละแวกใกล้เคียงกับเรา (อาศัยการตรวจสอบพิกัดจากเสาสัญญานโทรศัพท์) ทำให้เราสามารถเข้าไปเช็คเส้นทางการเดินทางของผู้ติดเชื้อรายนี้ได้ หากพบว่าไปสถานที่ดังกล่าวในเวลาเดียวกันกับผู้ติดเชื้อ ก็ให้สำรวจอาการด้วยตัวเอง หากไม่ดีขึ้นก็ให้ ‘โทรศัพท์แจ้งคอลเซ็นเตอร์’ ก่อน ‘เข้ารับการตรวจรักษา’

ซึ่งการประกาศซ้ำแล้วซ้ำอีกของรัฐบาลว่า ‘ให้แจ้งคอลเซ็นเตอร์ก่อน’ ทุกครั้ง จึงจะสามารถเข้ารับการบริการได้นั้น ก็เป็นแนวทางการป้องกันแพร่กระจายของเชื้อได้แต่เนิ่น ๆ ได้ค่อนข้างดี สร้าง ‘พฤติกรรมที่ดี’ ให้กับประชาชน เป็นอีกการวางแผนที่อยากจะชื่นชม เพราะถ้าให้ประชาชนไปตรวจเองสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่ระมัดระวังตัวเอง โอกาสที่จะทำให้เกิดการแพร่เชื้อก็เป็นไปได้สูง การคมนาคมเกาหลีมันสะดวกก็เป็นปัญหาอย่างหนึ่ง เพราะถ้าเกิดคนเดินทางไปตรวจอย่างไม่ระมัดระวังตัว ใช้ขนส่งสาธารณะเดินทางไปในที่ที่แออัด เกมก็อาจจะจบได้เลยในทันที เรียกว่ามีการวางแผนกันอย่างรอบคอบ มีการกระจายชุดตรวจโรค (kit) ไปตามสถานพยาบาล โรงพยาบาลทั่วประเทศ ให้สามารถตรวจสอบได้รวดเร็วขึ้นจากที่เราจะเห็นได้ว่าผู้ที่ได้รับการตรวจนั้นสูงมากกว่าประเทศอื่นๆ

เทคโนโลยีเดิม เพิ่มเติมคือแก้ปัญหาปัจจุบัน

เมื่อสามารถวางรากฐานของระเบียบการให้การรักษา การจัดการลำดับของผู้ป่วยได้แล้ว ก็มาให้ความสำคัญกับเรื่องหน้ากากอนามัยที่มีไม่เพียงพอ สิ่งหนึ่งที่รัฐบาลของเกาหลีใต้ทำก่อนคือ ‘ยอมรับ’ ว่ามันไม่เพียงพอ จากปริมาณที่สามารถผลิตได้ต่อวัน ก็ได้มีการช่วยเหลือประชาชนโดยการเพิ่มการกระจาย รัฐจัดสรรหาและจัดระเบียบการซื้อได้คนละไม่เกิน 2 ชิ้น/สัปดาห์ มีการวางระบบเชื่อมกับร้านขายยา-ไปรษณีย์-ร้านค้าสหกรณ์​ เพื่อให้สามารถนำบัตรประชาชนไปตรวจสอบการซื้อได้ว่ามีการซื้อเกินหรือเปล่า เบื้องหลังของเรื่องการตรวจสอบการซื้อซ้ำนี้ เป็นการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีเดิมที่เกาหลีมีใช้ตามร้านขายยาอยู่แล้วนั้นคือ DUR (Drug Utilization Review) โดยเทคโนโลยีนี้ จะช่วยให้ร้านขายยาสามารถติดตามและตรวจสอบประวัติการรับยาของแต่ละคนได้ ระบบนี้จึงออกแบบมาเพื่อป้องกันการใช้ยาผิดวิธีหรือผลข้างเคียง ทำให้สามารถนำระบบนี้มาประยุกต์ในการตรวจสอบจำนวนหน้ากากที่เคยได้รับ สามารถนำประโยชน์จากเทคโนโลยีนี้มาประยุกต์ใช้ได้ทั่วประเทศอย่างเหมาะสมและทันต่อสถานการณ์​

ระบบที่ดีก็ต้องมาพร้อมกับการจัดระเบียบที่เหมาะสม การจำหน่ายหน้ากากก็ยังมีการแบ่งจำหน่ายหน้ากากตามวัน ด้วยว่าคนที่เกิดลงท้ายปีไหน ต้องไปซื้อวันไหน เพื่อป้องกันการแห่ไปซื้อ แม้ว่าทุกอย่างนี้มันดูจะไม่ได้ผล มองเผิน ๆ ก็คงจะต้องมีคนตำหนิ เนียนไปซื้อวันอื่น หรือลืมวันกันบ้าง แต่ก็ชื่นชมว่ามันเป็นความร่วมมือของประชาชนด้วยในการให้ความร่วมมือ ทางการก็พยายามส่งข้อความไปเตือนตอนเช้าทุกวันว่าวันนี้เป็นคิวของคนที่เกิดปีท้ายเลขอะไรบ้างทำให้ไม่เกิดความสับสน

ความใส่ใจเรื่องหน้ากากก็ไม่ได้ถูกหมดเพียงแค่นี้ ยังมีการสร้างระบบในการรายงานสถานะของปริมาณหน้ากากแบบ Real-time (ในระดับหนึ่ง) ทำให้เราสามารถค้นหาร้านขายยาใกล้เคียงได้อีก มีการเปิดเผยข้อมูลเป็น Open API ให้สามารถเชื่อมเอาข้อมูลไปแสดงในแผนที่ เพิ่มความสะดวกสบายให้กับประชาชน สามารถเข้าไปตรวจสอบได้จากเว็บไซต์อย่าง https://mask-nearby.com/ หรือในระบบแผนที่ของ NAVER Map ได้

เกาหลีหลังจากนี้

สิ่งที่ต้องยอมรับต่อจากนี้คือ สภาพเศรษฐกิจของเกาหลี รายได้ที่มาจากการท่องเที่ยวที่ไม่น่าจะสู้ดีเท่าไหร่ เศรษฐกิจท้องถิ่นอย่างเมืองแดกูที่มีการแพร่ระบาดหนัก คงต้องใช้เวลาฟื้นฟูกันอีกยาวนาน ยังมีเรื่องของความกลัว สภาพจิตใจของคนในพื้นที่ บวกกับโรคโควิด-19 ที่มีการขยายไปเป็นโรคระบาดระดับโลก น่าจะกระทบกับการท่องเที่ยวและการเดินทางในระยะยาวต่อให้เกาหลีใต้พลิกฟื้นสถานการณ์กลับมาได้เป็นปกติก่อน แต่สิ่งหนึ่งที่เห็นได้คือนอกเหนือจากเรื่องที่คาดการณ์ได้นี้ เกาหลีใต้โฟกัสมากกับประชาชน ให้ประชาชนได้รับการบริการพื้นฐาน แก้ปัญหาทีละจุดให้เต็มที่ เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะชื่นชมรัฐบาลเกาหลีผ่านการสังเกตการณ์ทั้งหมดของผมครับ

 

 

 

ก่อนจะเริ่มเขียนรีวิวแต่ละปี ผมอยากจะเริ่มจากสิ่งที่เขียนไว้เมื่อปลายปีก่อน มาลองอ่านดูอีกครั้งว่า เราหวังให้ปีใหม่ของเราเป็นยังไง อยากทำอะไร อย่างน้อยก็ทำให้เราได้รู้ว่าที่ผ่านมา “2019 สำหรับเราแล้วเป็นปีแบบไหน” ก้าวไปข้างหน้า อยู่กับที่ หรือมีอะไรให้ปรับปรุง มาย้อนดูก็พบว่าผมเขียนว่าสิ่งที่อยากทำในปี 2019 ไว้ 3 อย่างใหญ่ ๆ 

1. อยากสร้างนิสัยเขียนบล็อก/ บทความให้ดี
  สรุปปี 2019 : ช่วงต้นปีพยายามจะหาคอนเทนต์อะไรใหม่ๆเข้ามา แต่สุดท้ายติดที่ไม่ได้ลงมือทำ หรือคิดเยอะไป คิดมากไป คิดใหญ่ไป เลยไม่ได้มีอะไรให้ติดตามกันต่อสักที รู้สึกว่าชีวิตจะมองหาความเป็นเพอร์เฟ็กต์ชันนิสต์เข้าไปทุกวัน ไม่ถูกใจก็ไม่เอาบทความขึ้นเลย… ช่วงขยันก็ขยันมาก ขี้เกียจก็ขี้เกียจมาก คิดว่าน่าจะต้องหารูปแบบชีวิตที่ให้สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้และไม่กระทบกับงานประจำ ก็คิดว่าจะหาทางออกให้ได้ในปีหน้า 2020

2. หาประสบการณ์ใหม่ๆ เรียนรู้ทักษะใหม่ๆ (ที่ไม่ใช่วิชาการ)
   สรุปปี 2019 :  เป้าหมายหลักของข้อนี้จริงๆ คือการออกมาจากคอมฟอร์ทโซน แต่คำว่า “คอมฟอร์ทโซน” ดูจะเป็นกำแพงที่ใหญ่ไปเสียหน่อยเลยอาจจะเจาะจงมาว่าให้ “ลองหาอะไรทำใหม่ๆ” ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาอาจจะไม่ได้เรียนรู้ทักษะอะไรใหม่ๆ ที่มาเป็นสกิลติดตัวเพิ่มเติม แต่ก็ถือว่าได้ทำอะไรที่เพิ่งเคยทำครั้งแรกในชีวิตเยอะขึ้นมาอีกหน่อย เช่น เล่นสกีครั้งแรก, เรียนภาษาจีน (อันนี้อาจจะดูวิชาการไปหน่อย แต่เรียนแล้วรู้สึกว่ามีประโยชน์หลายอย่าง ช่วยให้เข้าใจรากคำภาษาเกาหลีเพิ่ม, เข้าใจคำศัพท์ง่าย ๆ ภาษาจีนเอาไว้ต่อยอดให้สามารถสื่อสารเบื้องต้นได้)​ ปีหน้าคงไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับเรียนให้ต่อเนื่อง กับยังคงคิดจะค้นหาประสบการณ์ใหม่ๆให้กับตัวเองต่อไป

3. พบปะ คุยกับคนที่มีความชอบคนละแบบ เพื่อแลกเปลี่ยนประสบการณ์ใหม่ๆ
   สรุปปี 2019 :  ปีนี้เปลี่ยนงานเลยทำให้ได้ต้องรู้จักคนเยอะขึ้น ก็โชคดีที่เพื่อนร่วมงานหลายคนโอเคมาก เป็นชาวต่างชาติที่อาศัยในเกาหลีเป็นระยะเวลานานเลยทำให้รูปแบบการใช้ชีวิตไม่แตกต่างกัน เจออะไรมาเหมือน ๆ กันเลยทำให้คุยกันรู้เรื่องเป็นพิเศษ มีกิจกรรมที่ไปสันทนาการ เล่นดาร์ท กินข้าวด้วยกัน (โชคดีอีกต่อ คือกลุ่มนี้เน้นกิน ไม่เน้นแอลกอฮอล์) เลยทำให้ชีวิตในที่ทำงานมีอะไรผ่อนคลาย มีสังคมการทำงานใหม่เพิ่มขึ้นมา ส่วนปีหน้าจะหาคนที่มีความชอบคนละแบบ หรือหาใครมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ได้มากน้อยแค่ไหน ถ้าไม่ไปขวนขวายหาตามหาก็รู้สึกว่าข้อนี้จะทำได้ยากเหมือนกัน ปีหน้าปีใหม่นี้ก็คงจะไม่ได้เน้นข้อนี้เท่าไหร่ (คิดว่า)

ปี 2019

ปีที่ออกจากคอมฟอร์ทโซน (จริงๆ)
ที่ทำงานใหม่ ย้ายบ้านใหม่ เพื่อนที่ทำงานใหม่

กลับมาย้อนดูตัวเองปีนี้คิดว่าเป็นปีที่ “ออกจากคอมฟอร์ทโซน” ได้เยอะมากกว่าที่คิดแฮะ ด้วยความตั้งใจและเหตุการณ์พาไป

ได้ลองไปที่ใหม่ๆ เริ่มต้นอะไรใหม่ๆ ตั้งแต่ย้ายงาน ย้ายบ้าน ไปเที่ยวสถานที่ใหม่ ๆ หลายอย่างที่มันไม่ได้วางแผนไว้ หรือไม่คิดจะลองทำเราก็ได้เริ่มต้นทำ

เริ่มต้นปีด้วยภาวะหมดไฟ : เอายังไงกับชีวิตที่เกาหลีต่อดี?

ช่วงก้าวผ่านปี 2018 มาปี 2019 เอาจริง ๆ คิดว่าสภาพทางอารมณ์ค่อนข้างแปรปรวนเยอะ เพราะบริษัทที่ทำงานเดิมก็มีการเปลี่ยนแปลงในองค์กร เปลี่ยนรูปแบบการทำงาน-ลดพนักงาน เพื่อน ๆ ที่เคยทำงานด้วยกันก็หายไปหมด พอสภาพแวดล้อมเปลี่ยนเยอะ เหมือนมีอาการช็อคเล็กๆ เกิดความรู้สึกดาวน์ลงมา มีบางวันที่ไม่ค่อยอยากกินอะไร ตื่นมาก็ไม่รู้จะทำอะไร ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ตอนนั้นก็คิดว่าตัวเองน่าจะเข้าข่าย ‘หมดไฟ’ ไปกับการทำงานที่เดิม เลยเริ่มมองหาที่ทำงานใหม่มาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ช่วงต้นปี

ในขณะที่คนรอบข้างที่คลุกคลี ไปไหนไปกันอย่างรุ่นน้องที่ได้รับทุน ใช้ชีวิตอยู่ในเกาหลีด้วยกัน 3-4 ปี เมื่อเรียนจบก็ทยอยกลับไปทำงานที่ประเทศไทยบ้าง ทำงานกันบ้าง กลุ่มคนที่เราแฮงก์เอ้าท์ด้วยประจำก็ต้องเริ่มห่างเหินกันไป เราก็เลยเหมือนต้องหากลุ่มที่แฮงก์เอ้าท์ใหม่ ๆ หรือไม่ก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แต่ที่บ้าน เป็นมนุษย์ติดห้อง

ช่วงต้นปีพออารมณ์ไม่ค่อยนิ่ง ก็หาอะไรทำไปเรื่อย ๆ ทำในสิ่งที่อยากทำ ในขณะเดียวกันก็หาข้อมูลสมัครงานไปเรื่อย ๆ โชคดีที่มีตำแหน่งงานที่สนใจเข้ามาช่วงต้นปี เลยใช้เวลาต้นปียุ่ง ๆ ไปกับการเตรียมเอกสารสมัครงาน อัปเดต CV ใหม่ เตรียมสัมภาษณ์ ด้วยงานที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับ “เกมมือถือ” ก็ได้ถามตัวเองเหมือนกันว่า เราจะเหมาะกับสายนี้หรือเปล่า ก็เป็นอีกช่วงหนึ่งที่ได้คิดและวางแผนเกี่ยวกับ career path อีกครั้ง ผมรู้สึกว่าตลาดเกมในเกาหลีค่อนข้างใหญ่ และเกมก็เป็นสื่อที่ค่อนข้างน่าสนใจ ผู้เล่นเข้าถึงทุกวัย เลยคิดว่าอยากจะเข้ามาศึกษาตลาดเกมทั้งไทยในเกาหลีเต็มตัว เลยทำให้งานที่สองเป็นงานเกี่ยวกับเกม

บริษัทใหม่ : วัฒนธรรมการทำงานที่เปลี่ยนไป

ด้วยวัฒนธรรมการทำงานของบริษัทที่เปลี่ยนไป ผมได้พูดเยอะขึ้น จากแต่ก่อนอยู่กับ Slack (โปรแกรมแชทที่ใช้ภายในองค์กร) เวลาจะติดต่อใครหรือสงสัยอะไร ก็พิมพ์คุยกันอย่างเดียว (แม้จะนั่งตรงข้ามกันก็เถอะ) เลยรู้สึกว่าการพูดน้อยลงมาก ภาษาเกาหลีไม่ขยับ แต่พอเปลี่ยนที่ทำงานใหม่ เปลี่ยนรูปแบบการทำงานใหม่ ก็ต้องเริ่มจักคนที่ร่วมทำงานด้วย วิธีการทำงานของเราก็เปลี่ยนไป จากแต่ก่อนนึกคิดอยากจะทำอะไรก็สามารถทำได้ทันที พอมาอยู่ในองค์กรที่ใหญ่ขึ้น ความคิดของเราก็จะต้องผ่านการนำเสนอ ต้องมีการโน้มน้าว แสดงให้เห็นกระบวนการเป็นขั้นเป็นตอน สิ่งที่ทำก็ต้องและอยู่ในรูปแบบที่สามารถประเมินเป็น KPI ได้ ก็เป็นอีกวัฒนธรรมขององค์กรใหม่ที่ได้เรียนรู้จากงาน

ย้ายบ้าน

เรื่องย้ายบ้าน เป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรามาก และให้เลือกได้ก็ไม่คิดอยากจะย้ายเท่าไหร่ บ้าน (หรือจริง ๆ คือห้องเช่า) เป็น คอมฟอร์ทโซนใหญ่ ๆ ที่ไม่อยากจะไปแตะต้อง ที่อยู่เดิมนอนได้สบาย ตื่นไปทำงานได้ทุกวันก็รู้สึกพึงพอใจแล้ว แถมอยู่มาก็ตั้งนาน 3 ปี ก็คุ้ยเคย ผูกพันกับย่านแถว ๆ นั้น แต่ด้วยที่ทำงานใหม่สนับสนุนค่าใช้จ่ายค่าบ้านให้บางส่วน กับมาลองคำนวณระยะเวลาในการเข้างานตอนเช้า และค่าโดยสาร รู้สึกว่าเราจะประหยัดได้ทั้งสองอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายและเวลาเดินทาง ก็เลยคิดว่าควรลองดูสักตั้งหนึ่ง 

จังหวะค่อนข้างดีตรงที่ เพื่อนร่วมงานกำลังจะหาบ้านใหม่อยู่เหมือนกัน และบ้านหลังเก่าก็ต้องหาคนมาเช่าต่อ เลยตั้งใจว่าถ้าสภาพบ้านโอเคก็จะขอต่อเลย มาดูก็พบว่าค่อนข้างใหญ่กว่าเดิมเยอะมากกก… เป็นความฝันเล็ก ๆ ที่อยากจะเปิดประตูบห้องมาแล้วไม่ชนสิ่งของอะไร 555 (บ้านหลังเก่าเล็กขนาดนั้น) ก็เลยเทใจมาทางบ้านของเพื่อนร่วมงาน อย่างไม่ค่อยลังเลและไม่คิดจะหาที่อื่นเท่าไหร่ (เป็นคนขี้เกียจเดินเลือกบ้านมาก เพราะรู้ว่าถ้าช้อยส์เยอะจะลำบากใจทีหลัง)

จัดการเรื่องที่ใหม่เสร็จก็ไม่ยาก ยากตรงย้ายของจากบ้านเก่าไปยังบ้านใหม่ ปกติการย้ายบ้านในเกาหลี สามารถทำได้ 3 วิธีใหญ่ ๆ คือ 1. ขนเอง 2. ส่งไปรษณีย์ 3. ให้บริษัทรับขนย้ายบ้านโดยเฉพาะมาช่วยจัดการให้

รอบนี้ผมเลือกใช้บริการแบบที่ 3 แต่บริษัทรับขนของ เขาก็จะมีให้เราประเมินด้วยเหมือนกันว่าของที่มีติดตัวอยู่กับเรามีอยู่ทั้งหมดกี่กล่อง ด้วยความที่ของที่มีอยู่มันก็ไม่ได้ถูกบรรจุอยู่ในกล่อง เลยกะไม่ถูกและตีไป 13 กล่อง แต่แพ็กเอาจริงๆ ได้ 20 กล่อง !! ลุงที่มาขนของวันนั้นถึงกับบ่นรุนแรงพอสมควร เราก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเป็นอย่างนั้น เลยให้เงินเพิ่มไปเบ็ดเสร็จหมดไป 230,000 วอน (~6 พันบาท) พอย้ายก็ได้เรียนรู้ว่า “ของเยอะจริง จะเก็บเอาไว้แบบนี้จนถึงเมื่อไหร่ ถ้ามีเวลาควรเอาไปทิ้งบ้าง!”

 

เรื่องเที่ยวๆ

ช่วงต้นปีได้ไปเที่ยวที่ประเทศสิงคโปร์​ นั่งตรงจากเกาหลีไปด้วยสายการบินของประเทศเกาหลีอย่าง Asiana Airlines (ครั้งแรกที่นั่งสายการบินนี้อีกเช่นกัน) บริการทุกอย่างก็มาตรฐาน ข้าวยำอร่อยสมคำร่ำลือ ส่วนถ้าให้พูดถึง “สิงคโปร์” นั้นเป็นประเทศที่ซ่อนธรรมชาติไว้อยู่ทุกที่ บ้านเมืองไม่ได้ดูทันสมัยเหมือนในกรุงโซล แต่มีความเป็นระเบียบ และดูสะอาด แต่ไม่ค่อยเหมาะกับเราตรงสภาพอากาศที่ร้อน (เป็นคนขี้ร้อนมากกกกกก…) ส่วนใหญ่ก็จะหมดเวลาไปกับการเดินชมเมือง ใช้ Google Maps จิ้มไปตามพิกัดสถานที่ต่าง ๆ

ส่วนมื้อนี้หมดไป 4 พันกว่าบาท กินกันสองคน ก็เลยขอจารึกไว้ตรงนี้ว่าเป็นการกินชาบูที่แพงที่สุดครั้งหนึ่ง (ตอนกดจิ้มก็สั่งด้วยความหิว และเป็นคนชอบทานเครื่องใน เลยจิ้มไม่หยุดเลย เกาหลีหาเครื่องในกินยากมาก)

อีกทริปคือ “ทริปญี่ปุ่น” ที่ฮอกไกโด จำได้ว่าเข้างานไปไม่กี่สัปดาห์ก็ต้องขอลาไปเกือบ ๆ อาทิตย์ เพราะทริปญี่ปุ่นนี้ ตั้งใจไว้จะไปนานมาก เหตุที่ต้องเป็นช่วงนี้ก็เพราะว่าจะไปตรงกับฤดูร้อน ช่วงที่ดอกไม้ต่าง ๆ บานที่เกาะฮอกไกโด เรื่องทริปญี่ปุ่น เขียนไว้ค่อนข้างละเอียด ในบล็อกตอน Hokkaido เที่ยวเกาะฮอกไกโด ฤดูร้อน เที่ยวเอง ไม่ขับรถ ตอนที่ 1 !

และนอกจากต่างประเทศ ปีนี้รู้สึกโชคดีที่ได้เที่ยวไทยบ้าง ! เพราะเวลาคนเกาหลี หรือเพื่อน ๆ ต่างชาติมาถาม คำถามพวกแนว “แนะนำที่เที่ยว ทะเลให้หน่อย” หรือแนว “จะไปเที่ยวไหนดี จะไปกระบี่, ภูเก็ต หรือ พัทยา” เราก็จะได้พอให้ข้อมูลได้บ้าง ปีนี้ช่วงกลางปีเลยตัดสินใจไปเที่ยว “กระบี่” เป็นการเที่ยวทะเลใต้ด้วยตัวเองครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ อยากจะเขียนบล็อกเกี่ยวกับการเดินทางมากแต่เวลาไม่ค่อยเอื้ออำนวย เพราะรอบนี้ไปแบบไม่มีรถยนต์ส่วนตัวเลย มีซื้อทัวร์ด้วย มีนั่งรถตู้ด้วย แต่ทุกอย่างก็เพอร์เฟ็กต์มาก เที่ยวเหมือนเป็นคนต่างชาติคนหนึ่ง ที่โหยหาอาหารไทย นวดไทย สนุกกับการเดินสำรวจของในร้านสะดวกซื้อ

เปลี่ยนคอม เปลี่ยนมือถือ
คอมเปลี่ยนจากวินโดวส์ไปแมค มือถือเปลี่ยนจาก iOS ไป Android

ตอนจะเขียนพาร์ทนี้ก็เอะใจว่า มันควรจะเขียนดีไหม 555 แต่ก็อยากจะบันทึกเอาไว้หน่อย เพราะมันก็เหมือนเป็นอะไรที่เราออกมาจากความคุ้นชิ้นเดิม ๆ อยู่นะ ตลอดช่วงม.ปลายใช้แมค (iMac) ทำงาน พอมาเกาหลีก็มาซื้อ (Windows) Laptop เพราะต้องการเอามาใช้ต่อที่เกาหลี ก็ถือว่าห่างเหินกันเกิน 7-8 ปี ส่วน iOS ไป Android เนี่ย จากใจเลย ใช้ iOS มาก็ร่วม 10 ปีแล้ว การเปลี่ยนแปลงอุปกรณ์ที่ใช้งานอยู่ทุกวันนี่ น่าจะมีอะไรเปลี่ยนไปด้วยหรือเปล่า ก็เลยลองเอามาคิดเล่นๆ … 

ช่วงต้นปีมีไฟอยากจะทำคอนเทนต์สูงมาก มีโปรแกรมเจ๋งๆ หลายตัวที่อยากเล่นในแมค อยากกลับไปใช้อีกรอบ (เคยใช้แมคมาตลอดช่วงม.ปลาย) เลยตัดสินใจไปถอยเครื่อง Mac Book Pro ที่เป็นรุ่น Refurbished​ (Refurbished คือ เครื่องที่เคยมีปัญหาแล้วผ่านการซ่อมจาก Apple แล้วมาทำแพ็คเกจใหม่ มีประกันจาก Apple 1 ปี) เลยประหยัดค่าใช้จ่ายลงมาได้หน่อยเทียบกับ Spec ทำงานได้คล่องตัวดี เร็ว แต่ก็ติดปัญหาเหมือนเดิมที่ทำงานกับคนเกาหลีจะต้องใช้โปรแกรมเวิร์ดของคนเกาหลี (Hanword) และสารพัดปลั๊กอิน ก็เลยยังต้องมี Notebook ที่ติดตั้งได้เฉพาะบนวินโดวส์อยู่, แน่นอนรุ่นใหม่ มันก็คงเร็วเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าใช้ต่อไปเรื่อยๆ อีกแค่ไหนถึงจะรู้สึกว่าช้า แมครุ่นใหม่ ๆ ก็จะน่าเบื่ออยู่เรื่องเดียวคือพวกพอร์ทต่าง ๆ ไม่มีอะไรให้นอกจาก USB-C ทำให้ต้องพวก Dock อะไรไปด้วย

 

ตรงข้ามกันคอมเปลี่ยนจากวินโดวส์ไปแมค, มือถือเปลี่ยนจาก iOS ไป Android ตอนแรกก็คิดว่าอยากลองเพราะเบื่อความจำเจอะไรบางอย่าง ตอนที่จะเปลี่ยนงานใหม่ รู้ตัวว่าจะต้องได้โหลดเกมมาเล่นเยอะ น่าจะต้องได้หาเครื่องใหม่ไว้สำหรับเทสต์เกมโดยเฉพาะ เลยเล็ง ๆ มือถือฝั่ง Android ราคาย่อมเยาสำหรับทดสอบเกม ก็มาเจอ One Plus 7 Pro ที่ค่อนข้างน่าสนใจ ไม่รู้ไปเจอรีวิวจากไหน แต่เห็นแล้วรู้สึกว่า “เฮ้ยย อันนี้มันคุ้มมาก!” และด้วยความที่มือถือ Android รุ่นใหม่ ๆ ใส่ 2 ซิมได้ ก็เลยทำให้การใช้ชีวิตในเกาหลีง่ายขึ้นไปอีก เพราะปกติแล้วเวลาที่ทำธุรกรรมในไทย ก็จะต้องมีส่งเลข OTP ไปทาง SMS การที่มีมือถือ 2 ซิมมันก็สามารถรับข้อความได้ทันที สะดวกรวดเร็ว (แม้ว่า iPhone จะมี eSim แต่การที่ต้องไปลงทะเบียนที่ศูนย์โทรศัพท์ที่เปิดเฉพาะวันธรรมดา ไม่ได้สามารถทำเรื่องได้ทุกที่ ทุกเวลาเหมือนกับที่ไทย เป็นเรื่องที่เลี่ยงได้ก็อยากจะเลี่ยงมาก)

 

จากตอนแรกที่บอกว่ามันจะเป็นเครื่องรอง กลายมาเป็น “เครื่องหลัก” เพราะการใช้งานมันค่อนข้างสอดคล้องกับไลฟ์สไตล์คนเกาหลี เพราะว่าเกาหลีจะมีบริการอะไรต่างๆ มากมาย แอพสะสมแต้ม, แอพธนาคาร, Mobile Payment, NFC  หลายอย่างที่รองรับเฉพาะ Android พอเปลี่ยนมาใช้ ก็ทำให้การจัดการชีวิตง่ายขึ้น เร็วขึ้น สแกนลายนิ้วมือนี่ก็ยังดีกว่าสแกนใบหน้าในความรู้สึกส่วนตัว สรุปการเปลี่ยนมาใช้อุปกรณ์ใหม่ก็ทำให้ชีวิตทำงานง่ายขึ้น …​แต่ก็สูญเสียความเป็น Ecosystem ของอุปกรณ์ไปหลายอย่างเลย อย่างหนึ่งก็ Apple Watch นี่แหละที่ตอนนี้เน้นเอาไว้ดูเวลากับบันทึกการออกกำลังกายอย่างเดียว

 

หากิจกรรมคลายเบื่อ

เอามารวมกันในหัวข้อนี้ เพราะมันก็เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่ยังไม่ได้ใช้ระยะเวลาจริงจังกับมันได้นานนัก ช่วงปลายปีเลยได้มาเริ่มเรียนภาษาจีน เหตุผล 2 ข้อคือ 1. อยากให้ตัวเองไม่รู้สึกจมกับงานมากเกินไป มีประเด็นใหม่ ๆ ให้ผ่อนคลายสมอง 2. อยากสนทนาภาษาจีนพื้นฐานได้ เวลาไปเที่ยวประเทศที่ใช้ภาษาจีน เรียนแค่ 2 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ก่อนเข้างาน (ที่เรียนอยู่ใกล้ที่ทำงาน)

ความรู้สึกแรกที่ได้เรียนคือ “นี่มันคือตัวฉันที่เกาหลีเมื่อ 8 ปีที่แล้ว!” จากที่ไม่รู้อะไร ไม่มีพื้นฐานเลย การจะเริ่มต้นจำคำศัพท์อะไรได้แต่ละคำก็ค่อนข้างยากมากเลย แต่ก็ไม่รู้สึกกดดันอะไรตัวเองมาก คงเรียนให้ต่อเนื่องเพื่อรู้คำศัพท์พื้นฐานไปก่อน หาซีรีย์ไต้หวันมาดูเล่น เพื่อเพิ่มอรรถรสในการเรียน เลยได้มีโอกาสดูเรื่อง Before We Get Married (我們不能是朋友) เห็นว่าเรื่องนี้คนดูเยอะและพูดถึงกันช่วงต้นปี กับเรื่อง The Teenage Psychic (通靈少女) อันนี้เพื่อนไต้หวันแนะนำมา เป็นซีรีย์เก่าหน่อยแต่แฝงข้อคิดไว้ค่อนข้างดี จากปกติที่ไม่ดูซีรีย์อีกก็ได้เปลี่ยนนิสัยเล็ก ๆ ให้กลับมาสนใจกับการดูซีรีย์บ้างกับฝึกการฟัง

และกิจกรรมใหม่ ๆ ที่ได้ทำก่อนจะข้ามสู่ปีใหม่ ก็ได้ไปหากิจกรรมทำอย่างหนึ่งคือ “เล่นสกี” กับ “ปีนเขา”  สองกิจกรรมยอดนิยมของคนเกาหลี การปีนเขาเนี่ย ไม่เคยคิดที่จะปีนเลย เหมือนเดิม เป็นคอมฟอร์ทโซนที่ใหญ่มาก !! ต้องเตรียมตัว เตรียมร่างกาย ตื่นเช้า พี่ที่ทำงานคนไทยชวนไป ตอนนั้นคือตอบตกลงไว้ก่อนเหมือนเป็นการกระตุ้นให้ตัวเองออกมาทำอะไรบ้าง

เดินทางออกจากโซลแต่เช้าไปเมือง เริ่มตั้งแต่เช้าถึงเย็น โหยยย.. ไม่ได้เหนื่อยแบบนี้มาในรอบ 10 ปี ! เอาเป็นว่าจำไม่ได้เลยว่าเหนื่อยล่าสุดคือครั้งที่เท่าไหร่

การค่อย ๆ ปีน เหยียบหินไปเรื่อย ๆ ไม่เห็นปลายทางนี่เหนื่อยจริง แต่เมื่อขึ้นไปถึงยอดแล้ว มันก็ฟินอย่างว่าจริง ๆ และถ้าข้างบนมีของอร่อยเป็นรางวัลรออยู่ การปีนเขาครั้งที่ผ่านมามันสมบูรณ์แบบมาก แต่ก็นะ ปวดขาไปเต็ม ๆ 3 วัน

เล่นสกีก็ได้คำแนะนำมาจากรุ่นพี่เช่นกัน อยู่เกาหลีมา 7 ปี ไม่เคยมีโอกาสได้ลองเล่นสกีเลย เลยคิดว่าอยากจะลองดู เลยได้ไปจองคอร์สเรียน 2 ชั่วโมง เช่าชุด อุปกรณ์ ไปลองเล่นดู ก็พบว่ามันสนุกบนความเสี่ยงจริง ๆ ตอนเล่นก็ต้องเอาลูกบ้าใส่ไปเยอะ ๆ อย่าไปกลัว ก็จะทำให้พอเล่นได้ พูดอย่างงี้ก็ใช่ว่าจะเล่นได้เยอะ หรือเรียนรู้ได้เยอะ แค่น้ำจิ้มอย่างเดียว กับพอได้รู้ว่า “อ๋อ สกีมันเป็นแบบนี้นี่เอง !”

 

มาย้อนดูตัวเองแบบนี้เรื่องเล่าเรามีเยอะมาก แต่สุดท้ายคือไม่เคยคิดจะแบ่งเวลามาเขียนให้เท่าไหร่ ที่รู้สึก regret กับตัวเองอย่างหนึ่ง คือ ไม่ได้เล่าเรื่องชีวิตจุกจิก ๆ ในเกาหลีเยอะมาก และคิดว่าปี 2020 น่าจะแบ่งเวลาสำหรับการเขียนเรื่องราวชีวิตที่นี่ไว้บ้าง

 

สิ่งที่อยากทำในปี 2020

1. จัดการเวลา

เหมือนเดิม จะพยายามจัดการเวลาตัวเองให้ดีขึ้น เอาเวลาว่างมาเขียนบล็อก เขียนบทความให้เป็นกิจวัตรมากขึ้น

2. จัดการเงิน

ไม่เคยมีแผนนี้อยู่ในปีไหน แต่ก็ทำพวกรายรับ-รายจ่ายมาเรื่อยๆ คิดว่าน่าจะต้องหาทางการใช้เงินที่ดีกว่านี้ แม้ปี 2020 จะมีอะไรหลายอย่างไม่แน่ไม่นอน แต่ก็ไม่ควรประมาทกับการใช้จ่าย

3. ท้าทายกับสิ่งใหม่ ๆ

ยังบอกไม่ได้อีกนั่นแหละว่าในปี 2020 จะได้เจอกับอะไร จะไปท้าทายอะไร ขอแค่ถ้ามีอะไรที่น่าสนใจ ก็พยายามจะบอกกับตัวเองว่าให้ทำ ๆ ไปเถอะ ! เริ่มต้นไปก่อน !

 

สิ่งที่อยากบอกกับตัวเองและแชร์กับคนอ่าน

บางทีจังหวะก็สำคัญ แต่ไม่สำคัญเท่าได้ลงมือทำไปก่อน

ขอให้ปี 2020 (2563) เป็นปีที่เต็มไปด้วยพลังดี ๆ ขับเคลื่อนทั้งปีไปได้อย่างมีความสุขนะครับ 🙂